Aşk acısından perişan olan Kaan, odasında ağlıyordu. Yakın arkadaşı Ece, onu teselli etmek için geldi. “Kaan, böyle olmaz, kalk!” dedi şefkatle. Kaan, “Kimse beni sevmiyor,” diye mırıldandı. Ece, “Sana sevgiyi göstereyim,” diyerek ona sarıldı. Şakayla başlayan yakınlık, tutkuyla devam etti. Ece, amcığını kullanarak Kaan’ı kendine getirdi; Kaan, ilk kez gülümsedi. “Sen harikasın,” diye fısıldadı. Sabah, Ece, “Artık ağlamak yok,” dedi. Kaan, “Sayende hayata döndüm,” diye cevap verdi.
