Yaklaşık iki saat sonra dükkânlarının kapısının açıldığını duydum ama o sırada müşterim olduğu için bakamadım. Birkaç dakika sonra Hanife’yi kapımda gördüm ama içeride birinin olduğunu görür görmez içeri girmedi. Müşteri yaklaşık 10 dakika sonra çıktı. Hanife onun arkasından girdi. Sanki adamın gitmesini bekliyormuş gibiydi. Kapıyı aralık bırakıp beni tekrar ikna ettikten sonra, ‘Pazartesi gel, başla. Telefonlara bakacaksın, arayanları not edeceksin, çay makinesinde çayımı kahvemi yapacaksın, yapabileceğini düşünüyorsan öğle yemeklerini de pişirirsin, beraber yeriz!” dedi. Kabul ettim… Çalışmaya hazırlandım. Aradan bir iki ay geçti, hiçbir sorun yoktu.
